Κωμειδύλλια

Δεκαοκτώ χρόνια πίσω με γύρισαν οι φίλοι και ομοϊστολόγοι μου "Λερναία Ύδρα" και "Φλαμενκο-Λόγιον", με τους σίχους του Σουρή που ανήρτησαν πρόσφατα, θέλοντας, και πολύ σωστά, να δείξουν τη διαχρονικότητα των εθνικών μας ...ιδιαιτεροτήτων.

Το καλοκαίρι του 1991, ανέβηκε από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στο δροσερό Θέατρο Κήπου, η παράσταση με τα δυο έργα, του Αγγέλου Βλάχου και του Δημητρίου Κορομηλά.
Ανάμεσα στ' άφθονα τραγούδια της παράστασης, αυτό που ακολουθεί και που θαρρώ πως θα συμβάλλει στην περί διαχρονικότητος θεωρία. Είναι από την "Κόρη του Παντοπώλου" (1866 !).


Τι πεζότης στην Ελλάδα!
Πού αισθήματα, πού πάθη;
Όλα ‘μβήκαν στην αράδα,
και το έκτακτον εχάθη!
Τώρα -ο θυμός με πνίγει-
όλα πάγουν με το ζύγι.

Ποιος την σήμερον ημέρα
για τον γείτονά του τρέχει;
ποιος σου λέγει καλημέρα
αν ανάγκην σου δεν έχει;
Ποιος το στόμα του ανοίγει
να πει λόγον δίχως ζύγι;

Σ’ αγαπούν; Ρωτούν την προίκα.
Σ’ ομιλούν με γλυκειά γλώσσα,
όλη τους εκείνη η γλύκα
τελειώνει με το «πόσα;»
Κι η αγάπη πολλή, λίγη,
πάγει τώρα με το ζύγι.

Αν ιδείς, μικροί μεγάλοι,
να θυμιάζουν ανοήτους,
δεν θυμιάζουν το κεφάλι
αλλά μόνον το πουγγί τους.
Και το πνεύμα καταλήγει
επί τέλους με το ζύγι...

«Χάθηκ’ η πατρίς» φωνάζουν
οι καλοί μας πατριώται,
δέρνονται, θρηνούν, βραχνιάζουν,
και τελειώνουν με το «δότε».
«Δότε, η πατρίς επνίγη»,
«Δότε, λείπει εις το ζύγι».

«Ο θυμός σας παραφέρει»
αποκρίνονται οι άλλοι
και τ’ αχόρταγόν των χέρι
χώνουν μέσα στο τσουβάλι!
Σφίγγετέ το μη σας φύγει
και την πάθετε στο ζύγι.

Κύριοί μου, φθάνει πλέον!
Μη προς κακοφανισμόν σας.
Είν’ ευχάριστον, ωραίον
το τραγούδι των χειρών σας,
η φωνή πλην, είν’ ολίγη
και δεν βγαίνει εις το ζύγι.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

28 χρόνια από τον θάνατο του ζωγράφου Ασαντούρ Μπαχαριάν

Γυναίκα σημαίνει ΑγαπΩ

Δημήτρης Χαρισιάδης - Ελλάδα