Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιούλιος, 2009

Ρωμιοσύνη

Εικόνα
I Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό, αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα, αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο, αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο. Eτούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή, σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια, σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ’ αμπέλια του, σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Mονάχα φως. O δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο. Mαρμάρωσαν τα δέντρα, τα ποτάμια κ’ οι φωνές μες στον ασβέστη του ήλιου. H ρίζα σκοντάφτει στο μάρμαρο. Tα σκονισμένα σκοίνα. Tο μουλάρι κι ο βράχος. Λαχανιάζουν. Δεν υπάρχει νερό. Όλοι διψάνε. Xρόνια τώρα. Όλοι μασάνε μια μπουκιά ουρανό πάνου απ’ την πίκρα τους. Tα μάτια τους είναι κόκκινα απ’ την αγρύπνια, μια βαθειά χαρακιά σφηνωμένη ανάμεσα στα φρύδια τους σαν ένα κυπαρίσσι ανάμεσα σε δυο βουνά το λιόγερμα. Tο χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκι, το ντουφέκι είναι συνέχεια του χεριού τους, το χέρι τους είναι συνέχεια

Κομμός

Εικόνα
ΚΑΔΜΟΣ Γιε μου, τα μάτια σου βασίλεψαν. Παιδί του παιδιού μου, στήριγμα του σπιτιού. Ατρόμητος ήσουν στην πόλη. Ήσουν εσύ ο τιμωρός. η κορμοστασιά σου φόβιζε τους υβριστές των γηρατειών μου. Κι εγώ τώρα, χωρίς τιμές κι εξόριστος. ο μέγας Κάδμος, που φύτεψα το γένος των Θηβαίων και θέρισα τους πιο όμορφους καρπούς. Αγαπημένε μου. κι ας πέθανες εσύ, εγώ το πιο λατρεμένο μου κομμάτι θα σε λογαριάζω. Τέκνο μου, το χέρι σου δε θ’ αγγίξει πια αυτό μου το πρόσωπο. Δε θα βάλεις στην αγκαλιά σου πια τον πατέρα της μάνας σου παιδί μου. Δε θα σ’ ακούω ποτέ να λες: «Ποιος σε αδικεί παππού; Ποιος σε ατιμάζει; Ποιος ταράζει την καρδιά σου; Ποιος είναι που σε λυπεί; Πες μου πατέρα, τον άδικο να τιμωρήσω». Και τώρα τρισάθλιος εγώ, δύστυχος εσύ, βαριόμοιρη η μάνα σου, δύστυχες οι αδελφές της. Όποιος θεούς περιφρονεί το θάνατο αυτό να δει και ας πιστέψει. ΧΟΡΟΣ Πονώ μαζί με σένα κι εγώ βασιλιά. Άξια η τιμωρία του υβριστή, μα πένθιμη για σένα. ΑΓΑΥΗ Δες με πατέρα, αλλού με πήγε η προτινή ζωή μου. ΄Ωι, τ

Χατζιδάκις ο διεθνής

Δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα κιόλας με τη φωνή της κυρίας Maria del Mar Bonet (εκείνο το βιμπράτο της...). Μ’ άρεσε όμως η πρόθεσή της να συμπεριλάβει το τραγούδι σε μια συναυλία με Συμφωνική Ορχήστρα. Και μάλιστα ένα από τα «δύσκολα» τραγούδια του. Δεν ξέρω πότε έγινε η συναυλία, ξέρω όμως ότι όσο περνάει ο καιρός η σημασία του Χατζιδάκι θα μεγαλώνει, κι η απουσία του θα γίνεται πιο αισθητή ακόμη και σε όσους δεν τον γνώρισαν.

Anna Prucnal

Εικόνα
Είναι μια από τις γυναίκες τις ζωής μου! Την πρωτοάκουσα γύρω στα 19 μου από ένα δίσκο που είχε φέρει ο φίλος μου ο Χρήστος από το Βέλγιο. Αργότερα την είδα και στο σινεμά, σαν ηθοποιό, στο "Sweet Movie" του Macavejev και στην "Πόλη των Γυναικών" του Fellini. Ανακεφαλαιώνει όλα τα στυλ: την όπερα, το λαϊκό τραγούδι, το καμπαρέ... Πολωνέζα εμιγκρέ στη Γαλλία, στις συναυλίες της πάντα με δύο πιανίστες. Τραγουδάει με όλα της τα κύτταρα, σε χαϊδεύει και σε γδέρνει, έχει φινέτσα και νταηλίκι. Ταυτόχρονα! Γι' αυτό σας λέω: Κάτω οι κρυόκωλοι/ες κι οι ανοργασμικοί/ές (που παριστάνουν τους καλλιτέχνες). Στο βιντεάκι τραγουδάει "Τα παιδιά κάτω στον κάμπο" σε μετάφραση Παζολίνι. Το περίεργο είναι ότι ο Χατζιδάκις, όταν τον είχα ρωτήσει έκανε πως δεν την ήξερε. Περίεργο μου φάνηκε. Ίσως κάτι να συνέβαινε... Ακούστε την και αναζητήστε τους δίσκους της. Εκτός από την ψυχή θα καταλάβετε και τι σημαίνει μαστοριά στο τραγούδι. Η Prucnal εβδομηνταρίζει όπου νά ΄ναι

Duane Michals - The Adventures of Constantine Cavafy

Εικόνα
Ο ΔΕΜΕΝΟΣ ΩΜΟΣ Είπε που χτύπησε σε τοίχον ή που έπεσε. Μα πιθανόν η αιτία νά ‘ταν άλλη του πληγωμένου και δεμένου ώμου. Με μια κομμάτι βίαιη κίνησιν, απ’ ένα ράφι για να κατεβάσει κάτι φωτογραφίες που ήθελε να δει από κοντά, λύθηκεν ο επίδεσμος κι έτρεξε λίγο αίμα. Ξανάδεσα τον ώμο, και στο δέσιμο αργούσα κάπως. γιατί δεν πονούσε, και μ’ άρεζε να βλέπω το αίμα. Πράγμα του έρωτός μου το αίμα εκείνον ήταν. Σαν έφυγε ηύρα στην καρέγλα εμπρός, ένα κουρέλι ματωμένο, απ’ τα πανιά, κουρέλι που έμοιαζε για τα σκουπίδια κατ’ ευθείαν. και που στα χείλη μου το πήρα εγώ, και που το φύλαξα ώρα πολλή – το αίμα του έρωτος στα χείλη μου επάνω. ΤΟ ΔΙΠΛΑΝΟ ΤΡΑΠΕΖΙ Θά ‘ναι μόλις είκοσι δυο ετών. Κι όμως εγώ είμαι βέβαιος που, σχεδόν τα ίσα χρόνια πρωτύτερα, το ίδιο σώμα αυτό το απήλαυσα. Δεν είναι διόλου έξαψις ερωτισμού. Και μοναχά προ ολίγου μπήκα στο καζίνο. δεν είχα ούτε ώρα για να πιω πολύ. Το ίδιο σώμα εγώ το απήλαυσα. Κι αν δεν θυμούμαι, που – ένα ξέχασμά μου δεν σημαίνει. Α τώρα, να, που κάθησε

Ιππόλυτος

Εικόνα
Σελίδες από το πρόγραμμα του Εθνικού Θεάτρου για τα "Επιδαύρια" 1974. Ευριπίδη: "Ιππόλυτος".

Φαίδρα ή η απόγνωση

Εικόνα
Η Φαίδρα τα κάνει όλα. Εγκαταλείπει τη μητέρα της στον ταύρο, την αδερφή της στη μοναξιά: δεν την ενδιαφέρουν αυτές οι μορφές της αγάπης. Εγκαταλείπει τον τόπο της όπως απαρνιόμαστε τα όνειρά μας. Απαρνιέται το σόι της όπως ξεπουλάμε τις αναμνήσεις μας. Μέσα σ’ αυτόν τον κύκλο όπου η αθωότητα είναι μια αμαρτία, παρίσταται με αηδία σ’ αυτό που θα καταλήξει να γίνει. Η μοίρα της, ιδωμένη απ’ έξω, της προκαλεί τη φρίκη. Δεν την γνωρίζει ακόμα παρά στη μορφή των ξερών επιγραφών πάνω στα τείχη του Λαβυρίνθου: ξεφεύγει, με τη φυγή, από το φρικτό μέλλον της. Παντρεύεται αφηρημένα τον Θησέα, όπως η Αγία Μαρία η Αιγυπτία πλήρωνε με το κορμί της το αντίτιμο των ταξιδιών της. Αφήνει να βουλιάξουν στη Δύση μέσα σε μια καταχνιά από μύθους τα γιγαντιαία σφαγεία εκείνης της Κρητικής Αμερικής. Ξεμπαρκάρει ποτισμένη από τις μυρωδιές του ράντσου και τα φαρμάκια της Αϊτής χωρίς να υποψιάζεται πως κουβαλά μέσα της τη λέπρα που άρπαξε κάτω από έναν φλογερό Τροπικό της καρδιάς. Το θάμβος της στη θέα του Ιππ

Cabinet de curiosites 5

Εικόνα
προσανατολιστείτε...

Cabinet de curiosites 4

Εικόνα
Αλλάζουν οι εποχές, αλλάζουν και τα μέσα. Στην ψηφιακή εποχή το πινέλο είναι ψηφιακό και η παλέτα περιλαμβάνει μερικά εκατομμύρια χρώματα, σε απόδοση υψηλής ευκρίνειας φυσικά. Αυτό που δεν αλλάζει ίσως είναι η πηγή του ονείρου και του εφιάλτη, που αναβλύζει κάπου εκεί βαθιά στο υποσυνείδητο και ποτίζει χιλιάδες χρόνια τώρα την Τέχνη. Γεννημένος το 1958 από Άγγλο προτεστάντη πατέρα και καθολική Ιρλανδή μητέρα (και παντρεμένος με Γιαπωνέζα) ο Καναδός Ray Caesar ζωγραφίζει στον υπολογιστή με τα προγράμματα Maya και Nonuniform. Αν ζούσε στον 18ο αιώνα θα ζωγράφιζε στο μουσαμά, αλλά η θεματογραφία του θα ήταν περίπου η ίδια: η ζαχαρένια και ρόδινη κοριτσίστικη σάρκα. Δίκαια λοιπόν έχει χαρακτηριστεί σαν digital rococo μια και (τηρουμένων των αναλογιών) επαναφέρει την ουσία της αισθητικής ενός Boucher στον 21ο αιώνα. Τα σχεδόν διαφανή κι επικίνδυνα supergirls του μοιάζουν σαν να βγήκαν μόλις από ένα πάρτυ της Μαρίας Αντουανέτας, φορώντας τη σκούφια της catwoman σ' έναν παράξενο hi-tech σ

Demetrio Stratos

Εικόνα
Τον περασμένο μήνα συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από το θάνατο του Demetrio Stratos. Ενός ακόμα σπουδαίου Έλληνα της διασποράς που ελάχιστοι δυστυχώς τον γνωρίζουν στην Ελλάδα, ενώ στο εξωτερικό θεωρείται ένας θρύλος της φωνητικής μουσικής. Ποιος ήταν όμως ο Stratos; Γεννημένος το 1945 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου από Έλληνες γονείς, ο Ευστράτιος Δημητρίου (αυτό ήταν το πραγματικό του όνομα), πήγε σε αγγλικό σχολείο και μελέτησε πιάνο και ακορντεόν στο Εθνικό Ωδείο. Στα τέλη της δεκαετίας του 50, λόγω των πολιτικών ταραχών, οι Δημητρίου φεύγουν από την Αίγυπτο και εγκαθίστανται αρχικά στη Λευκωσία και το 1962 στο Μιλάνο όπου ο Στράτος εγγράφεται μεν στην Αρχιτεκτονική αλλά ασχολείται με τη Μουσική. Εργάζεται σαν μουσικός και αργότερα σαν τραγουδιστής. Έτσι αρχίζει μια σύντομη αλλά θεαματική καριέρα, που θα τον κάνει διάσημο στο χώρο της προοδευτικής ροκ (με το συγκρότημα Area) αλλά κυρίως στο χώρο της πειραματικής μουσικής που εκείνη ακριβώς την εποχή βρίσκεται στην ακμή της. Οι εθνομουσικο

...ποδοσφαιρικά

Εικόνα
Δεν χαίρομαι καθόλου που επιβεβαιώνονται όσα χρόνια τώρα φωνάζω urbi et orbi περί αλητείας στο ποδόσφαιρο. Και δεν εννοώ μόνο την "οπαδική" αλητεία αλλά -κυρίως- την υψηλά ιστάμενη. Να λοιπόν που τα ίδια γράφονται πλέον από τους πιο επίσημους κονδυλοφόρους (Mont Blanc φαντάζομαι), τεκμηριωμένα, με αριθμούς και αποδείξεις. Αυτονόητα όλα αυτά, θα μου πείτε. Ναι αλλά για ποιούς; Για μια μερίδα γραφικών όπως εγώ, που συνήθως τα επιχειρήματά μου ακούγονται βερεσέ. Έφτασα να διακηρύσσω ότι ακόμη και όσοι απλώς βλέπουν ποδόσφαιρο στην τηλεόραση, συνεισφέρουν με τον τρόπο τους στην ενθάρρυνση του φαινομένου, άρα ενοχοποιούνται και αυτοί για συνέργεια σε ...σύσταση και συμμορία. Βέβαια, τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν και στον λεγόμενο "κλασικό" αθλητισμό που μέχρι πριν λίγα χρόνια εθεωρείτο περίπου ως η συνέχεια του Παρθενώνα, μέχρι που αποκαλύφθηκε κι αυτός. Η δίψα για χρήμα και εξουσία βρίσκεται παντού, γιατί θα έλειπε απ' τον αθλητισμό; Αντιγράφω το σχετικό άρθρο τη

Μηδείς ακαλλιτέχνητος εισίτω

Εικόνα
Τις τελευταίες μέρες κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο ένα powerpoint με τίτλο «Μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω», που το έλαβα, βέβαια, κι εγώ. Επειδή λοιπόν έχω ασχοληθεί λιγάκι με τέτοια ζητήματα (εικαστικών), σκέφτηκα να σας το σχολιάσω, καταναλώνοντας λίγο από τον πολύτιμο χρόνο σας. Ο ζωγράφος, όπως και ο μουσικοσυνθέτης αλλά και κάθε καλλιτέχνης εν τέλει, ξεκινάει τη δημιουργία ενός έργου εμφορούμενος κατά το έλασσον από την λεγόμενη «έμπνευση» (που είναι θέμα για άλλη συζήτηση) και κατά το μείζον από την γνώση της τεχνικής που διαθέτει. Η εμπειρία χιλιετηρίδων και η παράδοσή της από γενιά σε γενιά δημιούργησε κανόνες που αποτελούν την εργαλειοθήκη για το «χτίσιμο» ενός έργου τέχνης. Από 'κεί ξεκινούν οι πάντες. Ύστερα ο καθένας, ανάλογα με την εποχή και την ιδιοσυγκρασία του, δίνει στο έργο την ιδιαιτερότητα που θα αποτελέσει και την προσωπική του σφραγίδα. Οι μεγάλοι καλλιτέχνες της Ιστορίας είναι εκείνοι που δημιούργησαν νέους κανόνες, υπερβαίνοντας αλλά μη αγνοώντας τους πα