Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιούνιος, 2008

Είναι ο Μότσαρτ; 2

Εικόνα
Αυτή τη φορά φαίνεται πως είναι ο Μότσαρτ. Το πορτραίτο, έργο του Johann Georg Edlinger, ζωγραφίστηκε το 1790, ένα μόλις χρόνο πριν το θάνατο του συνθέτη και παρουσιάζει έναν άνθρωπο ταλαιπωρημένο από την κακή ζωή και τα ξενύχτια στις όπερες. Βρισκόταν για χρόνια στις αποθήκες της βερολινέζικης Gemaldegalerie ώσπου το 2005, το έφερε στο φως ο Wolfgang Seiller, ειδικός στον Μότσαρτ (αμάν αυτοί οι ειδικοί!). Η εικόνα του πρόωρα γερασμένου Αμαντέους, με το πλαδαρό πρόσωπο και τις σακούλες κάτω απ' τα μάτια, δεν έχει τίποτα το κοινό με το τροφαντό πορτραίτο που βλέπουμε πάνω στα σοκολατάκια. Εμένα όμως μου αρέσει και επειδή ο ζωγράφος είναι καλός, και -το κυριότερο- επειδή δείχνει έναν αληθινό Μότσαρτ, που η προσπάθεια που καταβάλλει για να είναι χαμογελαστός δεν μπορεί να κρύψει τη μελαγχολία που στάζει από το βλέμμα του. Αυτός είναι πράγματι ο Μότσαρτ των τελευταίων Κοντσέρτων, του "Αυλού" και του "Ρέκβιεμ".

Είναι ο Μότσαρτ; 1

Εικόνα
Πολύς λόγος έγινε τον τελευταίο καιρό για την ανακάλυψη ενός νέου πορτραίτου του Μότσαρτ. O Cliff Eisen, καθηγητής στο London's King's College και ειδικός στον Μότσαρτ, εργάσθηκε επί ένα χρόνο για να αποδείξει ότι το πορτραίτο ανήκει στον Μότσαρτ. Η ιστορία του πίνακα, έργο του Αυστριακού ζωγράφου Joseph Hickel, υποτίθεται ότι ξεκινάει γύρω στα 1781, δέκα χρόνια πριν το θάνατο του συνθέτη, όταν ο 25χρονος Αμαντέους γράφει τη Σερενάτα K375 για κάποιο μέλος της οικογένειας Hickel. Το πορτραίτο δωρήθηκε στον Μότσαρτ και αργότερα βρέθηκε στην κατοχή των Hagenauer, γαιοκτημόνων του Salzburg και οικογενειακών φίλων των Μότσαρτ. Το 2005 αγοράστηκε από έναν Αμερικανό συλλέκτη -ο οποίος, φαντάζομαι, τρίβει τα χέρια του. Το κυριότερο επιχείρημα του Eissen για την ταυτοποίηση είναι ότι σε επιστολή της εποχής προς τον πατέρα του, ο Μότσαρτ κάνει λόγο για μια κόκκινη ζακέτα του, σαν αυτή του πίνακα. Δεν ξέρω που αλλού στηρίζει τη θεωρία του ο ειδικός, αλλά εγώ σαν μη ειδικός έχω τρεις λ

Διήγημα

Εικόνα
Ένα μικρό, ανέκδοτο διήγημα του φίλου Νίκου Ξένιου, συνεργάτη του αείμνηστου ΤΕΤΑΡΤΟΥ -για το οποίο θα επανέλθω εν καιρώ. ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ «Ο ήλιος κάθεται στη μέση του ουρανού. Οι αχτίδες του πηγαίνουν κάτω στον κόσμο. Και από τη σκάλα αυτή κατεβαίνει ο Τζουζέπε». Επίτηδες έκανε πώς άκουσε άλλο πράγμα. Στο τηλέφωνο του ανήγγειλε μια καθόλα ομαλή γέννηση. Τεσσεράμισι κιλά, και τα μαλλάκια του παιδιού πυκνά. Θα έκανε πάνω του όλα τα τεστ, νοημοσύνης και προσωπικότητας, και είπε πως ήταν βέβαιη για όλα, γιατί το παιδί ήταν αγόρι. «Αγόρι», ξαναείπε με έμφαση, και ο πατέρας ακούστηκε στο τηλέφωνο κουρασμένος. Σαν να είχε δει ένα κομμάτι της ζωής του να διαγράφεται . Όχι να διαγράφεται σαν φιγούρα στον ορίζοντα, αλλά να διαγράφεται εντελώς, με ένα χι. «Ο Τζουζέπε υπάρχει μέσα σε όλους μας. Είναι το άγρυπνο μάτι που μας παρακολουθεί, που θα παρακαλέσει για μας, που θα μας σώσει, που θα μας μαλώσει. Αυτός που μας μοιάζει, και που θέλει να του μοιάζουμε. Πάντρε Πατρόνε, πρωταγωνιστής

Συμβαίνουν εις Εσπερίαν

Εικόνα
Πρωτοσέλιδο της Berliner Morgenpost της 23ης Απριλίου 2008. Με τι ασχολείται; Με τον sir Simon Rattle, διευθυντή της Berliner Philharmoniker. Μην πάει ο νους σας στο κακό, το θέμα είναι η θητεία του Rattle στη Διεύθυνση της κορυφαίας Ορχήστρας και η ανανέωση της σύμβασής του. Στη σελίδα 21 του ίδιου φύλλου, το θέμα αναλύεται διεξοδικά (για τους γνωρίζοντες τη Γερμανική, έχω σκανάρει όλο το άρθρο). Και, βέβαια, μπήκα στον πειρασμό να κάνω συγκρίσεις: εδώ, ο ομόλογος του Rattle θα ήταν πρωτοσέλιδο μόνο αν είχε βιάσει ή δολοφονήσει τη μισή ορχήστρα -μαζί με τις ταξιθέτριες. Κατά τα άλλα, οι ελληνικές φυλλάδες σέρνουν το χορό όσων θέλουν να μας κάνουν Ευρωπαίους. Ας δώσουν λοιπόν οι ίδιες το καλό παράδειγμα.