Δημήτρης Χαρισιάδης - Ισραήλ

Ο Leon Uris, είναι ο αμερικανοεβραίος συγγραφέας (“Topaz”, “Exodus”), που το 1960 έφτιαξε μαζί με τον Χαρισιάδη το “Exodus Revisited”.



Λέω «έφτιαξε» και όχι «έγραψε» γιατί στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα φωτογραφικό άλμπουμ όπου ο ρόλος του Uris περιορίζεται στις λεζάντες και στα σχόλια των εικόνων.



Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1960 μετά από ένα οδοιπορικό των δύο συνεργατών στο νεότευκτο τότε κράτος του Ισραήλ, με σκοπό να καταγραφεί η ιστορία, η σύγχρονη πραγματικότητα αλλά και το όραμα ενός λαού για το μέλλον. Το ενδιαφέρον αυτού του βιβλίου -που δεν έχει πάψει να κυκλοφορεί- είναι πως μπορεί κανείς να δει μέσα από τις σελίδες του πως εξελίχθηκαν μετά από μισόν αιώνα όλα αυτά που περιγράφει εν τη γενέσει τους.



Παρουσιάζω την πρώτη έκδοση, με την ιδιόχειρο χαιρετισμό του Uris και την αφιέρωση του Χαρισιάδη στον θείο Νιόνιο και τη θεία Πόπη (βλ. ανάρτηση 23-1-10)
Κράτησα τις πρωτότυπες λεζάντες, στα Αγγλικά, γιατί έχουν ένα πολύ ιδιαίτερο κλίμα που δεν ήθελα να το χαλάσω. Από τις φωτογραφίες πάλι, πολλές είναι που θυμίζουν ρεπορτάζ επικαιρότητας, έτσι προσπάθησα να επιλέξω αυτές που θεώρησα καλύτερες. Όπως και νά ‘ναι, το βιβλίο έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον, ιστορικό, πολιτικό, και όχι μόνο.



Israel is a land of contrasts


Beatitudes, on the Sea of Galilee...The Sermon on the Mount.
A universal message for all men of all times.



"Deep river...my home is over Jordan."


From Judaism and Christianity a third great religion
was born. Islam! The submission to God's will.
"There is no God, but God."



At the Church of the Annunciation in Nazareth the Greek Orthodox
ritual is conducted in Arabic.



The Emperor of Ethiopia calls himself "The Lion of Judah,"
and the Abyssinian Church has its way too. The conclusion
is the same: "The Lord is our God, The Lord is one."



The new generation, which had been denied the right either to own
or farm land in many of the countries of its dispersion, had to be
rededicated to the soil after a two-thousand-year lapse.



A few decades ago most Jews did not know how to milk a cow.


It takes a stern but kindly cop to hold back the crowds.


In Jerusalem there are sects of pious fanatics who live in the past.


They live with a strict adherence to the letter of the Torah...
the shaved heads of the married women...the ritual bath...
the minute interpretations of the "law."



Strangers are treated with suspicion.


Israel is her Bedouins. No people hold greater mystery and fascination
than those who wander the desert. They seem still plagued by an ancient
curse of Abraham who cast Hagar and Ishmael to the cruel mercy of the
wasted expands.



Yet, through it all, they maintain a strange and wonderful dignity
and a belief in their freedom.



Suddenly the evening falls...


...and they vanish into the desert.


...picturesque people...big...and little...


...and many kinds of people in many kinds of places.


Many of the old generation are unable to adapt to a modern society
and the world passes them by.



The Arabs of Israel begin to find their way into the twentieth century.

Σ' αυτή τη μικρή ανθολογία από το πολυσέλιδο βιβλίο του Uris και του Χαρισιάδη, με ενδιέφερε να συμπεριλάβω, όπως είναι φανερό, κυρίως πορτραίτα ανθρώπων και όχι τους αρχαιολογικούς χώρους ή τα επιτεύγματα των συγχρόνων.

Ακολουθούν δυο κείμενα, ένα του Uris κι ένα του Χαρισιάδη και μια φωτογραφία του ...φωτογράφου καθώς ...φωτογραφίζει.
























Αποσπάσματα από ένα κείμενο του Leon Uris για τον Χαρισιάδη:

«Ο Ντίμης ήταν ένας ευγενικός Ζορμπάς. Πολίτης του κόσμου, σοφός, με χιούμορ. Είχε μια τρομερή όρεξη για το καλό φαγητό, αγαπούσε τη γυναίκα του και απολάμβανε τη συζήτηση, είτε μέσω της αλληλογραφίας που διατηρούσαμε, είτε άμεσα, όταν καθόμασταν ο ένας απέναντι στον άλλον στην ταβέρνα.
Αν κάποιος έπρεπε να διαλέξει ένα και μοναδικό χαρακτηριστικό από την προσωπικότητα του Ντίμη, αυτό ήταν η ελληνικότητά του. Όλη η υφήλιος αλλά και κάθε άνθρωπος κρίνονταν και αξιολογούνταν σε σύγκριση με την Ελλάδα.
Ήταν ο «Ντίμης ο Έλληνας»...



«... Τα θέματά του συχνά παρουσιάζουν αυτή την ταλαιπωρημένη σοφία που βαραίνει τους φύλακες μιας αρχαίας δόξας, καθώς διερωτώνται πώς αξιοποίησε η ανθρωπότητα τα σπουδαία ελληνικά χαρίσματα.
Αιώνες βασάνων προβάλλονται στη δουλειά του ως πορτραίτο ενός αθάνατου, δυνατού λαού στο προσκήνιο, με φόντο μιαν αιθέρια ομορφιά. Και όμως, είναι ένας λαός που ακόμη ξέρει πώς να ξεσπάει από χαρά. Για μένα είχε το ταλέντο ενός θεού.»

«Το χρώμα τον ενοχλούσε. Δεν ένιωθε άνετα μ’ αυτό, γιατί η καθαρή ομορφιά της Ελλάδας είναι ασπρόμαυρη ... και ήταν αρκετά υπομονετικός ώστε να την καταγράψει.»




«Τον γνώρισα πριν από τέσσερις δεκαετίες. Μια κινηματογραφική εταιρεία ετοιμαζόταν να γυρίσει σε ταινία τη νουβέλα μου «Οι Άγριοι Λόφοι». Χρειαζόμασταν ένα ειδικό για να μας προτείνει ελληνικές τοποθεσίες και προσλάβαμε τον Χαρισιάδη γι’ αυτή τη δουλειά. Δεν βγήκε τίποτα αξιόλογο ούτεαπό τη νουβέλα μου ούτε από την ταινία. Το σπουδαιότερο όμως σ’ αυτή την ιστορία ήταν ότι γνώρισα τον Ντίμη και, μέσω εκείνου, την ελλάδα. Γίναμε αμέσως φίλοι και διατηρήσαμε αυτή τη σχέση σε όλη μας τη ζωή.




Συναντηθήκαμε πολλές φορές στην Ελλάδα, αλλά μόνο δυο φορές στο εξωτερικό. Ταξιδέψαμε μαζί στο Ισραήλ για αρκετές εβδομάδες, την περίοδο που εργαζόμουν πάνω στη νουβέλα μου “Mila 18”.
Καθώς δεν έπρεπε να χαραμιστεί ένα ταλέντο σαν το δικό του, αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα μικρό φωτογραφικό βιβλίο σ’ αυτό το ταξίδι μας, το “Exodus Revisited”.
Το Ισραήλ αποδείχτηκε εύκολη υπόθεση για τον Ντίμη, γιατί το χρώμα του τοπίου και η αρχιτεκτονική του έμοιαζαν πολύ με την Ελλάδα. Θεωρούσε τον εβραϊκό λαό όμοιο με το δικό του λαό, ως πατέρες βαθιών μηνυμάτων προς μία νεοεμφανιζόμενη ανθρωπότητα...»

« ... Έχω συνεργαστεί με πολλούς εξαιρετικούς φωτογράφους κατά καιρούς. Οι περισσότεροι από αυτούς τραβούσαν ντουζίνες φιλμ σε κάθε δουλειά τους. Θυμάμαι τον Ντίμη –με τον μπερέ να του καλύπτει το κεφάλι- σκυμμένο με τον δικό του μοναδικό τρόπο πάνω από την Hasselblad μηχανή του, στις ακτές της Νεκρής Θάλασσας. Στεκόταν τελείως ακίνητος για μισή ώρα περίπου, μέχρι ο ήλιος, η έρημος και η θάλασσα να ενωθούν σ’ αυτό το απειροελάχιστο κλάσμα του δευτερολέπτου που θεωρούσε τέλειο. Τράβηξε μία και μοναδική πόζα, κούνησε το κεφάλι του και μού ‘κλεισε το μάτι. Τι υπομονή, πόση τελειότητα και τι αυτοπεποίθηση!...»

(Από το βιβλίο του Δημήτρη Τζίμα "Δ. Α. ΧΑΡΙΣΙΑΔΗΣ", έκδ. του περ. ΦΩΤΟγράφος, 1995)

Σχόλια

Ο χρήστης μαριάννα είπε…
Εκ μέρους των χρηστών του ελληνικού δικτύου, πολλά ευχαριστώ. Θερμά ευχαριστώ!
Ο χρήστης michael_025 είπε…
Μαριάννα, καλή μου, δεν χρειάζεται να με ευχαριστείτε, μου δίνει ιδιαίτερη χαρά το να μοιράζομαι κάτι που θεωρώ αξιόλογο.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

28 χρόνια από τον θάνατο του ζωγράφου Ασαντούρ Μπαχαριάν

Δημήτρης Χαρισιάδης - Ελλάδα

Γυναίκα σημαίνει ΑγαπΩ