Δημήτρης Χαρισιάδης - Ελλάδα

Ο Δημήτρης Χαρισιάδης γεννήθηκε στην Καβάλα το 1911. Ήταν γιος μεγαλοαστικής οικογένειας που από το 1920 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Ο Ντίμης -όπως τον έλεγαν οι φίλοι του- φοίτησε στη Λεόντειο Σχολή κι ύστερα έφυγε για να σπουδάσει χημεία στη Λωζάννη. Από το 1933 μέχρι την κήρυξη του πολέμου σχεδόν, δούλεψε σαν χημικός στο εργοστάσιο πλαστικών του πατέρα του.



Με τη φωτογραφία ξεκίνησε ερασιτεχνικά σε ηλικία 16 ετών και σύντομα κέρδισε το δεύτερο βραβείο σε έναν διεθνή διαγωνισμό στη Σκωτία όπου είχε στείλει φωτογραφίες του. Από τότε αρχίζει να ασχολείται συστηματικά με τη φωτογραφία και παίρνει μέρος σε πολλούς διεθνείς διαγωνισμούς και εκθέσεις. Σαν φωτογράφος ήταν αυτοδίδακτος. Έμαθε την τέχνη μελετώντας ξενόγλωσσα βιβλία και περιοδικά.
Το 1940 βρέθηκε στο Αλβανικό Μέτωπο όπου του δόθηκε η ευκαιρία να απαθανατίσει εικόνες από τον Πόλεμο και τη ζωή των στρατιωτών. Το 1942 του ανατέθηκε από τον Ερυθρό Σταυρό να καταγράψει την πείνα και τη δυστυχία του αθηναϊκού λαού, με σκοπό να ευαισθητοποιηθεί η διεθνής κοινή γνώμη.


Ανάκριση Ιταλού αιχμαλώτου (1941)


Αλβανικό Μέτωπο (1941)


Κατοχή. Εστία Νέου Φαλήρου (Δεκέμβριος 1941)

Την ίδια εποχή φωτογραφίζει για το Associated Press, το περιοδικό Life και αργότερα για την European Cooperation Administration. Αυτή την περίοδο προσέλαβε ως υπάλληλο τον Διονύση Ταμαρέση που αργότερα έγινε συνεταίρος του στο φωτογραφικό πρακτορείο που εγκατεστημένο από το 1956 σε ιδιόκτητα γραφεία στην οδό Πανεπιστημίου θα εξελιχθεί σε ένα από τα μεγαλύτερα και εγκυρότερα της μεταπολεμικής Ελλάδας. Το 1958, έφτασε να απασχολεί δέκα μόνιμους υπαλλήλους και πολλούς εξωτερικούς συνεργάτες. Ασχολήθηκαν με την εμπορική και βιομηχανική φωτογραφία με κυριότερους πελάτες τον Ε.Ο.Τ., το Εθνικό Θέατρο, Τράπεζες, μεγάλες εταιρείες, εφημερίδες, περιοδικά και εκδοτικούς οίκους της Ελλάδας και του εξωτερικού. Η συνεργασία Χαρισιάδη και Ταμαρέση κράτησε από το 1945 ως το 1974.


Μακεδονία (1951)


Βόλος (1949)


Αθήνα, Δαφνί (1952)


Αθήνα, Πλάκα (1951)


Δραπετσώνα (1959)


Μπογιάτι (σήμερα Αγ. Στέφανος Αττικής),
χωριάτικος γάμος (1950)


Παράλληλα με την εμπορική φωτογραφία, ο Χαρισιάδης βρίσκει χρόνο να φωτογραφίζει και για τον εαυτό του. Το 1952 πρωτοστατεί στην ίδρυση της Ελληνικής Φωτογραφικής Εταιρείας που κατά τον Κώστα Μπαλάφα θα γίνει «η εκκλησία των Ελλήνων φωτογράφων». Παράλληλα ο Χαρισιάδης ήταν μέλος της Αμερικάνικης Φωτογραφικής Εταιρείας και της Βασιλικής Φωτογραφικής Εταιρείας της Μ. Βρετανίας.
Ο Δημήτρης Χαρισιάδης παντρεύτηκε δυό φορές. Πέθανε το 1993, σε ηλικία 82 ετών.


Αθήνα, Πλατεία Συντάγματος (1956)


Ναυπηγεία Σκαραμαγκά (1960)


Σίφνος (1956)


Σαντορίνη (1949)


Μύκονος (1949)


Σαλαμίνα (1961)


Μονεμβασιά (1955)


Αθήνα (1956)


Αγ. Απόστολοι Αττικής (1960)

Τα στοιχεία και οι φωτογραφίες είναι παρμένα από το βιβλίο του Δημήτρη Τζίμα "Δ. Α. ΧΑΡΙΣΙΑΔΗΣ", έκδ. του περ. ΦΩΤΟγράφος, 1995

Σχόλια

Έπιασες το σφυγμό μου αυτή τη φορά!
Εχθές για αυτόν συζητούσα! Και μάλιστα για το εν λόγω τεύχος περιοδικού και συγκεκριμένα για τη ''φωτογραφία με τις καρέκλες''.
Είναι, όντως, πολύ καλός.
Ο χρήστης μαριάννα είπε…
Τι να πω; Πάνω που πάω να γκρινιάξω όταν παρατραβάει η απουσία σας jb, με αποσβολώνετε με τις αναρτήσεις σας και ξεχνάω τις γκρίνιες. :)
Εκπληκτικές και οι δυο αναρτήσεις.
Είχα τη χαρά πριν ένα χρόνο περίπου να δω την έκθεση του Χαρισιάδη στο Μουσείο Μπενάκη. Η προσφορά σας στο δίκτυο, ανεκτίμητη!
Ο χρήστης michael_025 είπε…
Σ.Π.Ρ., απ' ό,τι έλεγε ο θείος, γι' αυτή τη φωτογραφία με τις καρέκλες ο Χαρισιάδης είχε περάσει ώρες σκαρφαλωμένος σε μια κολόνα μέχρι να έρθει το φως εκεί που το ήθελε. Νομίζω ότι μαζί με το Ναυπηγείο είναι οι καλύτερές του.
Ο χρήστης michael_025 είπε…
Μαριάννα, να αυτά μου λέτε και με γεμίζετε ενοχές γιατί δεν θέλω να κάνω τους φίλους μου να γκρινιάζουν...
Χαίρομαι που σας άρεσαν οι αναρτήσεις. Ετοιμάζω τη συνέχεια του Χαρισιάδη (στο Ισραήλ).
Ο χρήστης μαριάννα είπε…
Το τελευταίο που θα ήθελα να συμβεί είναι να γεμίζω τους φίλους μου ενοχές. :) Ενοχικό άτομο η ίδια, παίρνω μόνιμα πάνω μου τον κόσμο ολόκληρο και ξέρω καλά τι σημαίνει. Μη δίνετε βάση στις γυναικείες γκρίνιες λοιπόν. Χαϊδευόμαστε. Είναι θέμα φύσης και ποιός μπορεί να της αντισταθεί; ;)

Όσον αφορά το κυνήγι του φωτός από τους φωτογράφους που αναφέρατε, είναι το ίδιο οδυνηρό όσο το κυνήγι της λέξης στους ποιητές, το κυνήγι της δημιουργίας του επιθυμητού χρώματος στους ζωγράφους ή το συναίσθημα που ψάχνουν οι μουσικοί στις νότες τους.

Το θέμα είναι να το αδράξει ο καλλιτέχνης την κατάλληλη στιγμή και ο Χαρισιάδης ήταν πολύ καλός σ' αυτό, που συνδυαστικά με τον τρόπο που έβλεπε τους ανθρώπους και την ευαισθησία του, έδινε αυτό το μαγικό αποτέλεσμα.

Σας είμαι ευγνώμων για το μέγεθος των αγαπημένων φωτογραφιών που αναρτήσατε. Δεν τις χορταίνω από χθες...
Πολύ ωραίο αυτό το ''απ' 'ο,τι έλεγε ο θείος''! Είχανε κάποια σχέση οι δυο τους ή τύχαινε απλώς να το γνωρίζει;
Σε κάθε περίπτωση, αυτά τα ανεκδοτολογικά στοιχεία πώς μου αρέσουν!!
Ο χρήστης michael_025 είπε…
Σ.Π.Ρ., πρόκειται για τον Διονύση Ταμαρέση της προηγούμενης ανάρτησης, που ήταν φίλος και συνεταίρος του Χαρισιάδη, φωτογράφος κι αυτός. Έχεις δίκιο, τα ανεκδοτολογικά στοιχεία είναι το αλατοπίπερο που νοστιμίζει μια ιστορία.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

28 χρόνια από τον θάνατο του ζωγράφου Ασαντούρ Μπαχαριάν

Γυναίκα σημαίνει ΑγαπΩ