Cabinet de curiosites 1

Λέω να σας στείλω μερικά νόστιμα πραγματάκια που φυλάω από τον Χατζιδάκι, θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας. Κάποια απ’ αυτά μπορεί να θεωρηθούν και δυσεύρετα, ειδικά για τους νεώτερους σε ηλικία ή τους νεοφώτιστους στο είδος.

Έχω σκανάρει για αρχή το πρόγραμμα του Μουσικού Θεάτρου Καφενείου ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΝ που λειτούργησε το χειμώνα του 1973-74 στην Κυδαθηναίων, εκεί που ήταν παλιότερα η ΑΥΛΑΙΑ. Επιτυχία τεράστια –καθαρό αεράκι μέσα στην αποπνικτική χουντίλα-, δεν έβρισκες θέση ούτε για μετά από δεκαπέντε μέρες.

Ο Χατζιδάκις είχε επιστρέψει από την Αμερική, ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΡΩΤΙΚΟΣ ήταν φρέσκος κι ο κόσμος είχε καταλάβει πως το έργο ήταν το magnum opus ενός συνθέτη που ώριμος και γεμάτος ιδέες, έμπαινε στην αθέατη μάχη της –εξίσου σημαντικής- πνευματικής αντίστασης.

Για τους τραγουδιστές δεν απευθύνθηκε στις φίρμες της εποχής -ούτε καν την Νταντωνάκη και τον Ψαριανό-, αλλά έκανε audition από την οποία πέρασαν εκατοντάδες αγόρια και κορίτσια. Διάλεξε τα εφτά παιδιά που θα δείτε στο πρόγραμμα, τους καλύτερους μουσικούς της εποχής, κι έστησε μια μουσική παράσταση με κοστούμια και σκηνικό περιβάλλον, ιδέα που θα έβρισκε μιμητές πολλά χρόνια αργότερα.

Τα δύο ζωγραφιστά κόκκινα πουλιά που βρίσκονται στις κεντρικές σελίδες μοιάζουν διακοσμητικά, αλλά στην πραγματικότητα τυπώθηκαν πάνω στις ήδη τυπωμένες σελίδες για να καλύψουν το όνομα μιας νεαρής τραγουδίστριας που δεν θα συμμετείχε τελικά. Για να μη γίνει μια ακαλαίσθητη μουτζούρα με μαρκαδόρο. Δεν μπόρεσε να γίνει το ίδιο και με το εσωτερικό του –χαρτονένιου- οπισθόφυλλου. Βέβαια υπάρχουν τυπογραφικά και ορθογραφικά λάθη (mantolino αντί mandolino, ανήκη αντί ανήκει, ομόνυμο αντί ομώνυμο¸ περισπωμένη στο Νίκου και στο Τσεσμελής, κ.ά.) αλλά το πρόγραμμα παραμένει χαριτωμένο για τα μέτρα και την αισθητική μιας εποχής χωρίς υπολογιστή και glamorous εκτυπώσεις.

Η δουλειά (ενώ εισπρακτικά πήγαινε περίφημα) χάλασε, ως συνήθως, δι’ ασήμαντον αφορμήν. Μια μικροδιένεξη του Χατζιδάκι με την επιχείρηση, που εξελίχθηκε σε σύγκρουση.

Περίπου μια δεκαετία αργότερα άρχισε να διαμορφώνει σε χώρο τέχνης το υπόγειο της πολυκατοικίας που βρίσκεται ακριβώς πάνω στην πλατεία, μπροστά στο Καλλιμάρμαρο. Είχε μεγάλα σχέδια: κατασκευάστηκε,για παράδειγμα, ένα υπερπολυτελές λουτρό, επειδή σκεφτόταν να φέρει τον Νουρέγιεφ, και έφτιαχνε τις προδιαγραφές. Η ιδέα δεν προχώρησε, ενώ ο χώρος ήταν σχεδόν έτοιμος και πολύ καλοφτιαγμένος. Αργότερα στεγάστηκε εκεί ένα φιλοτελικό μουσείο…

Από τους τραγουδιστές, παρ’ ότι οι περισσότεροι είχαν τα προσόντα, κανείς σχεδόν δεν έκανε σοβαρή καριέρα, με εξαίρεση ίσως τη Βούλα Σαββίδη. Ο Γιάννης Δημητράς, εξαιρετική φωνή, ακολούθησε άλλους δρόμους, στο εμπορικό τραγούδι.

Μια ιδέα για την ατμόσφαιρα –τραγούδια, κείμενα- και τις φωνές, μπορεί να πάρει κανείς από το δίσκο Ο ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ, Ο ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ.

Ο Χατζιδάκις, από νωρίς είχε καταλάβει το ρόλο των δισκογραφικών εταιρειών, γι’ αυτό προσπάθησε επανειλημμένα να δημιουργήσει δική του. Μια απ’ αυτές τις προσπάθειες ήταν και ο ΝΟΤΟΣ, που έγινε μετά label της LYRA. Αυτό που τον ενδιέφερε δεν ήταν το κέρδος, αλλά η καλλιτεχνική αυτονομία. Ο Χατζιδάκις, έφτιαχνε πάντα τους δίσκους του όπως ακριβώς τους ήθελε, έκανε παραγωγές άλλων, νέων κυρίως, που θεωρούσε το έργο τους αξιόλογο –και που δεν θα τις έκανε καμιά εταιρεία- και είχε πάντα τους συνεργάτες του καλοπληρωμένους και ευχαριστημένους. Ο ίδιος αγαπούσε την καλή ζωή και μερικές δαπανηρές μικροαπολαύσεις –ακριβά ρολόγια, ας πούμε- αλλά δεν τον απασχολούσε ο πλούτος. Γι’ αυτό και δεν άφησε μεγάλη περιουσία.