artion

Άλλο ένα ανέκδοτο διήγημα του Νίκου Ξένιου. Είναι φανερό πως εξερευνά νέους δρόμους, αλλά πάντα μ' αυτή τη μοναδική ατμόσφαιρα που κάνει τα γραπτά του τόσο ξεχωριστά. Τι κρίμα να μην είναι τυπωμένα! Βλέπετε οι εκδότες περί άλλα τυρβάζουν -τι να τα λέμε τώρα! Έτσι -προς το παρόν ελπίζω- το ARTION θα έχει την αποκλειστικότητα. ΚΟΚΚΙΝΟ ΑΛΑΡΜ ΣΤΗΝ ΙΩΛΚΟ Στην εξοχή ο ύπνος είναι βαρύς. Εκείνο το βράδυ όμως είδα εφιάλτη. Περπατώντας με τα πολλά του ποδαράκια ήλθε ο ήρωας της Μεταμόρφωσης του Κάφκα στον ύπνο μου και με τη δική του φωνή μούδωσε να καταλάβω. Όλος ο ανθρώπινος πολιτισμός προέκταση του χεριού. Του χεριού και όχι του ποδιού. Ήξερα πως είναι εφιάλτης, αλλά με μιαν αντίληψη, σαν να είχα πάρει ναρκωτικά. Ίσως το γεύμα που ο Γκριγκόρι Σάμσα ζητούσε να του παραθέσω νάταν αρκετό για να με αλυσοδέσουν, κι ας τον είχα απομονώσει σ’ένα σταύλο της Ιωλκού, έξω από το Βόλο. Το χέρι διαφοροποιεί τον άνθρωπο από το ζώο, καθορίζει την κατασκευή των εργαλείων του, το πο...

Εγώ πολλά κολλητηλίκια μαζί της δεν είχα, δεν ταιριάζαμε, δεν είχε μυστικά, κι ήταν λιγάκι παραπάνω για τα μέτρα μου. Η αμαξοστοιχία της πρωτοσυναντήθηκε με το ποδήλατό μου σε μια διασταύρωση στην Πλάκα, δουλεύαμε σε κοντινά μαγαζιά, τέλη του ’70. Πέρασε με ταχύτητα, ήτανε στις δόξες της τότε, εγώ τα βρήκα με την αδελφή της, άλλη ιστορία αυτή. Στα μέσα του ’80 την ξαναγνώρισα, στις συναυλίες του Χατζιδάκι, αυτή Ελένη, εγώ ακκορντεονίστας. «Έχω κάτι τραγούδια, θέλεις να τα πεις;» «Θέλω». Ευχαριστήθηκε κι ο Χατζιδάκις που έβλεπε σιγά-σιγά το πάλαι επιτελείο του αντίπαλου δέους να προσχωρεί, έκλεισε η δουλειά. Κι αρχίσανε οι πρόβες. Έμπειρη μουσικά κι ευήκοη στις οδηγίες (έλεγε ο Χατζιδάκις ότι μόνο οι μεγάλοι τραγουδιστές ακούν αυτό που τους λες), ωστόσο απόμακρη, σαν νά ‘κανε κάτι που δεν ήταν δικό της. Όπως στην Ελένη που ακούς το δίσκο και δεν έχει αθωότητα, πόθο, χαμόγελο, πουτανιά, δεν ξέρει να χαϊδεύει, δεν έχει, πώς να το πω σεμνά, καταλαβαίνεις… είναι η Ρόζα Λούξεμπουργκ που διαβ...