artion

Ξαναδιάβασα μετά από πολλά χρόνια τον «Βουγ-Ζαργάλ» (Bug-Jargal), αυτή την εκπληκτική νουβέλα του Βίκτωρος Ουγκώ. Το έργο πρωτογράφτηκε σε μορφή διηγήματος το 1818, όταν ο συγγραφέας ήταν μόλις 16 ετών. Οκτώ χρόνια αργότερα το ξαναδούλεψε και το δημοσίευσε στη μορφή που το ξέρουμε σήμερα. Είναι η ιστορία του αφρικανού πρίγκιπα Βουγ-Ζαργάλ που ζει σκλαβωμένος στις φυτείες ζαχαροκάλαμου της Αϊτής. Με φόντο την επανάσταση των δούλων του νησιού, ο Ουγκώ αφηγείται την περιπετειώδη φιλία του αφρικανού μ’ ένα γάλλο λοχαγό, τον Ωβερναί, τον έρωτά τους για την ίδια γυναίκα και τελικά τον ηρωικό θάνατο του πρίγκιπα. Δεν ήταν λίγες οι στιγμές που –δεν διστάζω να το πω- δάκρυσα, γιατί τα μεγάλα έργα είναι φτιαγμένα για να μας παρασέρνουν συναισθηματικά, αυτή είναι η αξία τους, η ομορφιά τους, έτσι πιστεύω εγώ. Κι αυτό συμβουλεύω να κάνει κάθε αναγνώστης: ν’ αφήνεται σ’ αυτό που διαβάζει. Το ίδιο ισχύει βέβαια για όλες τις μορφές της Τέχνης. Πρώτα λειτουργεί το συναίσθημα και κατόπιν η λογική. Πρώτ

Πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια βιντεοσκοπήθηκαν αυτά τα δυο τραγούδια (δεν θυμάμαι ούτε την ημερομηνία ούτε τον σκηνοθέτη), για την τότε ΕΤ2. Ο Βασίλης Γισδάκης τραγουδάει με την αθωότητα που τον διακρίνει μέχρι σήμερα και που ταιριάζει απόλυτα στους στίχους και στη μουσική. Παίζουν, ο Τάσος Καρακατσάνης και η Στέλλα Κυπραίου. Τα γυρίσματα είχαν γίνει στο Καβούρι και στο αείμνηστο στούντιο της Columbia στον Περισσό, με το θρυλικό Bosendorfer που δεν ξέρω τι απέγινε το καημένο. Το πιάνο αυτό, ένα προκλητικά γοητευτικό όργανο, είχε αγοραστεί γύρω στο '62, μεταχειρισμένο, μετά από σύσκεψη (!) στην οποία συμμετείχαν μεταξύ άλλων ο Χατζιδάκις και ο Θεοδωράκης. Εννοείται ότι για τα γυρίσματα στην ακροθαλασσιά, που ήταν βέβαια playback, μεταφέρθηκε ένα άλλο πιάνο. Η εκπομπή εκείνη, ήταν ένα αφιέρωμα στον Ελύτη, με τραγούδια του Μιχάλη Τρανουδάκη. Εκτός από τον Γισδάκη, τραγούδησε φυσικά και η Αφροδίτη Μάνου. Μαζί με τα τραγούδια της "Ποδηλάτισσας" παρουσιάστηκαν και τρία από τα

Ένα θαυμάσιο κείμενο του Θανάση Ν. Παπαθανασίου*, που διάβασα στο "Φλαμενκολόγιον" και δεν δίστασα να το αντιγράψω. Δεν τον ξέρω τον συγγραφέα, αλλά αν τα κείμενά του είναι σαν κι αυτό, πρόκειται για μάστορα και στη σκέψη και στο γράψιμο. «Είναι περίεργη η συμβολή της οδού Ευνούχων με την οδό Κουναβιών. Αμφότερες αφορούν σακάτηδες. Όχι όμως οποιουσδήποτε. Είναι οι δρόμοι εκείνων που οι ίδιοι αποφάσισαν τον ακρωτηριασμό τους. Παρ' όλ' αυτά, είναι δυο δρόμοι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους και όσον αφορά το πού πάει ο καθένας και όσον αφορά το ποιοι πάνε στον καθένα. Επισκεφτείτε τη διασταύρωση αυτή. Μα, μη λυπηθείτε όλους τους ακρωτηριασμένους. Γιατί να λυπηθείτε τα κουτσά κουνάβια; Αν δεν είχε προλάβει ο Καβάφης, είμαι απολύτως σίγουρος πως κουνάβι θα είχε πρωτογράψει το ποίημα Che fece... il gran rifiuto. Κουνάβι γαρ είναι το ζώο που, όταν πιαστεί το πόδι του στο δόκανο, προτιμά να κόψει το αιχμαλωτισμένο πόδι του και να φύγει. Ελεύθερο, απροσκύνητο και ες αεί ακρω