Κομμός

ΚΑΔΜΟΣ
Γιε μου, τα μάτια σου βασίλεψαν.
Παιδί του παιδιού μου, στήριγμα του σπιτιού.
Ατρόμητος ήσουν στην πόλη.
Ήσουν εσύ ο τιμωρός. η κορμοστασιά σου φόβιζε
τους υβριστές των γηρατειών μου.
Κι εγώ τώρα, χωρίς τιμές κι εξόριστος.
ο μέγας Κάδμος, που φύτεψα το γένος των Θηβαίων
και θέρισα τους πιο όμορφους καρπούς.

Αγαπημένε μου. κι ας πέθανες εσύ,
εγώ το πιο λατρεμένο μου κομμάτι θα σε λογαριάζω.
Τέκνο μου, το χέρι σου δε θ’ αγγίξει πια
αυτό μου το πρόσωπο.
Δε θα βάλεις στην αγκαλιά σου πια
τον πατέρα της μάνας σου παιδί μου.
Δε θα σ’ ακούω ποτέ να λες:
«Ποιος σε αδικεί παππού; Ποιος σε ατιμάζει;
Ποιος ταράζει την καρδιά σου; Ποιος είναι που σε λυπεί;
Πες μου πατέρα, τον άδικο να τιμωρήσω».

Και τώρα τρισάθλιος εγώ, δύστυχος εσύ,
βαριόμοιρη η μάνα σου, δύστυχες οι αδελφές της.
Όποιος θεούς περιφρονεί
το θάνατο αυτό να δει και ας πιστέψει.

ΧΟΡΟΣ
Πονώ μαζί με σένα κι εγώ βασιλιά.
Άξια η τιμωρία του υβριστή, μα πένθιμη για σένα.

ΑΓΑΥΗ
Δες με πατέρα, αλλού με πήγε η προτινή ζωή μου.
΄Ωι, τα χέρια μου εμόλυνα μονάχη μου.
Με τι χέρια ευλαβικά να σε σφίξω στο στέρνο μου;
Με ποια χέρια να σε κηδέψω τέκνο μου;

Πώς να σε κλάψω γιέ μου;
Πώς ν’ ασπαστώ όλα τα μέλη σου ψυχή μου;
Τη σάρκα που ανάθρεψα στα σπλάχνα μου,
πώς να προσκυνήσω;
Άχ, κακό το ριζικό σου παιδί μου!




Βοήθα με γέροντα, να ταιριάξουμε σωστά
το κεφάλι και τ’ άλλα κομμάτια του κορμιού του!
Ώι, λατρεμένο μου πρόσωπο, τρυφερό μου στόμα.
Με τί πέπλο να καλύψω τα μέλη σου;




Αχ! κομμάτια το σώμα σου, πλημμυρισμένο στο αίμα.
Ας είναι το πέπλο αυτό, το νεκρικό, σαν σάβανο.

Με αφορμή μια εικόνα από το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού της Θεσσαλονίκης.
Ο κομμός από τις Βάκχες του Ευριπίδη σε μετάφραση του φίλου Λάζαρου Παπαδόπουλου.

Αν και δεν είμαι οπαδός της Βυζαντινής Τέχνης, εκείνο που με γοητεύει στην εικόνα αυτή είναι οι θρηνούσες γυναικείες μορφές πάνω απ΄ τη Θεοτόκο. Δεν ξέρω τι θεό λάτρευε τούτος ο τεχνίτης, αλλά ζωγράφισε εδώ μια αληθινή σκηνή «βακχείου» ολοφυρμού. Ζωγράφισε τις Βάκχες. Απλές μορφές, δίχως φωτοστέφανα, με ξέπλεκα μαλλιά κι εκείνους τους κόκκινους πέπλους που μοιάζουν σαν ακόμη ματωμένοι από την ολονύχτια τελετή στον Κιθαιρώνα.