Ιδιωτικός βίος
Σκάνδαλο, σκάνδαλο! Πριν από μία ώρα περίπου έφτασαν στα χέρια μου οι κάρτες που τύπωσε η Berliner Philharmoniker με στιγμιότυπα από τον ιδιωτικό βίο των πλέον top celebrities της ευρωπαϊκής show-biz. Επειδή όμως μου είναι πολύ δύσκολο να φανταστώ ζωγράφους-paparazzi να φιλοτεχνούν στα πεταχτά ελαιογραφίες σκαρφαλωμένοι σε μάντρες, τείνω να υποθέσω ότι μάλλον οι ίδιοι οι εικονιζόμενοι άφηναν να διαρρεύσουν οι εικόνες που βλέπετε στην Espresso της εποχής, αφού ως απεδείχθη πρέπει να ήξεραν καλά το παιχνίδι της δημοσιότητος. Ουδέν καινόν υπό τον ήλιον...
Ο πολύς Σεμπάστιαν μεταξύ μιας toccata κι ενός ricercare πλένει και κανένα πιάτο. Τι να σου κάνει κι αυτή η δυστυχής η Άννα-Μαγκνταλένα, δυο χεράκια τα είχε να φέρει βόλτα ολόκληρο σπίτι και 21 (ολογράφως: εικοσιένα) παιδιά. Βάλτε με το νου σας: μόνο τα φανελοσώβρακα να τους πλύνει θα ήθελε δυο μεροκάματα με υπερωρίες, χώρια το σιδέρωμα. Την είχε φάει η ορθοστασία σας λέω!
Λέγεται ότι η κυρία Χάυντν ήτο πολύ απαισία, ένα είδος Ξανθίππης alla tedesca. Μεταξύ αυτών που της καταμαρτυρούν είναι και το ότι ελάχιστη εκτίμηση έτρεφε στην εργασία του συζύγου της, δεν ήταν δε λίγες οι φορές που μη βρίσκοντας τα μπικουτί της τα αντικαθιστούσε με κομμάτια που έκοβε από τις παρτιτούρες του Σέπι. Δεν θέλω να κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου αλλά η εικόνα δίνει μία εξήγηση...
Ο Βόλφι βουρτσίζει τα δοντάκια για δροσερή αναπνοή. Κάτι νυχτοπερπατήματα μου μυρίζονται, διότι φοράει το καλό του πουκάμισο και όχι πυζάμες, άρα δεν πάει για ύπνο. Κατακαημένη Κονστάντσα...
(Έχω πληροφορίες ότι υπήρχε και άλλο πορτραίτο στο οποίο εικονίζεται να βάζει αποσμητικό, αλλά χάθηκε σε μια μετακόμιση).
Γι αυτό δεν σταύρωνε υπηρέτρια στο σπίτι. Τους φώναζε, τις έβριζε, τους πέταγε ό,τι κράταγε στο κεφάλι, έ μόλις τον βλέπανε μ' αυτό το βλέμμα και με το ξυράφι στο χέρι στο ξύρισμα θα πήγαινε ο νους τους; Πατάγανε μια τσιρίδα "Βαγγελίστρα μου!" (γερμανιστί) και κατεβαίνανε κουτρουβαλώντας τις σκάλες -ανεπιστρεπτί. Άντε μετά να βρεθεί άλλη -είχε βγάλει όνομα στα γραφεία ευρέσεως οικιακής βοηθού. Πολύ παλιοχαρακτήρας αυτός ο Λούντβιχ!
Δηλαδή τι νομίζατε πως συνέβαινε στις περίφημες Σουμπερτιάδες; Ακούτε αυτά που λένε ότι και καλά τη βγάζανε παίζοντας impromptus και τραγουδώντας τη "Φλαμουριά"; Εφ' όσον νηστικό αρκούδι δεν χορεύει, γιατί να τραγουδάει lieder; Όχι, όχι αγαπητοί μου. Προηγούντο οι -ούτως ειπείν- moments gloutons και όταν έφταναν στο τσακίρ κέφι ακολουθούσαν οι moments musicaux, η εικόνα αδιάψευστος μάρτυς.
Πάντως κάποιος έπρεπε να πει στον Φράντς ότι το μπούτι του κοτόπουλου τρώγεται με το χέρι (το έλεγε και η κυρία Χαλκούση).
Ο πολύς Σεμπάστιαν μεταξύ μιας toccata κι ενός ricercare πλένει και κανένα πιάτο. Τι να σου κάνει κι αυτή η δυστυχής η Άννα-Μαγκνταλένα, δυο χεράκια τα είχε να φέρει βόλτα ολόκληρο σπίτι και 21 (ολογράφως: εικοσιένα) παιδιά. Βάλτε με το νου σας: μόνο τα φανελοσώβρακα να τους πλύνει θα ήθελε δυο μεροκάματα με υπερωρίες, χώρια το σιδέρωμα. Την είχε φάει η ορθοστασία σας λέω!
Λέγεται ότι η κυρία Χάυντν ήτο πολύ απαισία, ένα είδος Ξανθίππης alla tedesca. Μεταξύ αυτών που της καταμαρτυρούν είναι και το ότι ελάχιστη εκτίμηση έτρεφε στην εργασία του συζύγου της, δεν ήταν δε λίγες οι φορές που μη βρίσκοντας τα μπικουτί της τα αντικαθιστούσε με κομμάτια που έκοβε από τις παρτιτούρες του Σέπι. Δεν θέλω να κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου αλλά η εικόνα δίνει μία εξήγηση...
Ο Βόλφι βουρτσίζει τα δοντάκια για δροσερή αναπνοή. Κάτι νυχτοπερπατήματα μου μυρίζονται, διότι φοράει το καλό του πουκάμισο και όχι πυζάμες, άρα δεν πάει για ύπνο. Κατακαημένη Κονστάντσα...
(Έχω πληροφορίες ότι υπήρχε και άλλο πορτραίτο στο οποίο εικονίζεται να βάζει αποσμητικό, αλλά χάθηκε σε μια μετακόμιση).
Γι αυτό δεν σταύρωνε υπηρέτρια στο σπίτι. Τους φώναζε, τις έβριζε, τους πέταγε ό,τι κράταγε στο κεφάλι, έ μόλις τον βλέπανε μ' αυτό το βλέμμα και με το ξυράφι στο χέρι στο ξύρισμα θα πήγαινε ο νους τους; Πατάγανε μια τσιρίδα "Βαγγελίστρα μου!" (γερμανιστί) και κατεβαίνανε κουτρουβαλώντας τις σκάλες -ανεπιστρεπτί. Άντε μετά να βρεθεί άλλη -είχε βγάλει όνομα στα γραφεία ευρέσεως οικιακής βοηθού. Πολύ παλιοχαρακτήρας αυτός ο Λούντβιχ!
Δηλαδή τι νομίζατε πως συνέβαινε στις περίφημες Σουμπερτιάδες; Ακούτε αυτά που λένε ότι και καλά τη βγάζανε παίζοντας impromptus και τραγουδώντας τη "Φλαμουριά"; Εφ' όσον νηστικό αρκούδι δεν χορεύει, γιατί να τραγουδάει lieder; Όχι, όχι αγαπητοί μου. Προηγούντο οι -ούτως ειπείν- moments gloutons και όταν έφταναν στο τσακίρ κέφι ακολουθούσαν οι moments musicaux, η εικόνα αδιάψευστος μάρτυς.
Πάντως κάποιος έπρεπε να πει στον Φράντς ότι το μπούτι του κοτόπουλου τρώγεται με το χέρι (το έλεγε και η κυρία Χαλκούση).
Σχόλια
τις έχω από πέρυσι
κοσμούν την τάξη μου στο Ωδείο
εγώ τις βρήκα υπέροχες
Να ελπίσουμε ότι θα ακολουθήσει ανάρτηση "αναλόγου", με αγαπημένους Έλληνες συνθέτες και χαριτωμένα ενσταντανέ από τον ιδιωτικό τους βίο; :Ρ
Καλημέρα! Καλή Κυριακή!
δεν είπα ότι μυρίζουνε και θάλασσα... Πάντως χαίρομαι που σας είχαν αρέσει και φαντάζομαι ότι η αθώα και χιουμοριστική αυτή απομυθοποίηση χαλαρώνει τα παιδιά που, συνήθως, βλέπουν τους συνθέτες σαν κάτι ξένο και ενίοτε θηριώδες. Τους (& συναδελφικούς) χαιρετισμούς μου.
αγαλλιώ στη σκέψη ότι προσέθεσα λίγη φρέσκια κρέμα ή ένα αρωματικό μπισκοτάκι στον κυριακάτικο πρωινό καφέ σας. Για κάποιον -όχι ανεξήγητο- λόγο, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο νου με την εικόνα του Σεμπάστιαν ήταν η "Καντάτα του καφέ". Συμπτώσεις...;
Αρμονία; Όργανο; ΛΕΓΕ!
No pressure :)
Καλώς το! Τι pressure αγόρι μου; Θεωρητικά και όχι μόνο. Στο ίδιο ...μοναστήρι μετά του φιλτάτου Φλαμενκολογίου (ξέρεις εσύ!)
εκδοχή 1η:και ο φλαμέγκος είναι μουσικός;!
εκδοχή 2η: και εσύ είσαι φιλόλογος;!
τι να κάνω! η απάντησή σου είναι κάπως διττή!
παρεμπιπτόντως: ΜΑΥΡΟ ΣΤΗ ΜΟΡΦΟΛΟΓΙΑ
:)
Κανένα απ' τα δυο! Εκείνος φιλόλογος κι εγώ μουσικός. Το μοναστήρι, ως γνωστόν, έχει πολλές ειδικότητες.
Για τη Μορφολογία δεν έχεις δίκιο, είναι από τα σπουδαιότερα μαθήματα. Σκέψου ότι σε Ακαδημίες της Ευρώπης μαθαίνουν τα της Αρμονίας στην Μορφολογία (με αναλύσεις παραδειγμάτων) και την Μουσική Πράξη στην Αντίστιξη. Έτσι είναι το σωστό. Εμείς εδώ...
για κάποιο λόγο εγώ μαθητεύω και εσύ καθηγήσαι!
καλή βρε είναι η καημένη η μορφολογία, αλλά η τρελή που μου την έκανε ήταν απαίσια και τη μισούσε η ίδια. Οπότε περίπου αποκλείεται να αισθάνομαι διαφορετικά για το αντικείμενο!
πολλοί συνάδελφοι μαζευτήκαμε εδώ και χαίρομαι ιδιαίτερα γι΄αυτό!!!
άκουσέ με: ό,τι και να διδάσκεις, πρέπει να έχεις Αγάπη και για το αντικείμενο και για τον διδασκόμενο. Το να μαθαίνεις κάτι σε κάποιον είναι Δημιουργία (δώσε όλες τις προεκτάσεις που μπορείς να φανταστείς σ' αυτή την έννοια). Και πρέπει να φροντίσεις ο μαθητής να γίνει καλύτερος από σένα. Αν γίνει κατώτερος ή ίδιος έχεις αποτύχει. Για τη Μουσική αυτά ισχύουν στον υπερθετικό βαθμό (ξέρεις πόσο υπερήφανος νοιώθω όταν οι μαθητές μου κάνουν στη ζωή τους κάτι που εγώ δεν κατόρθωσα να κάνω; Σαν να τό έχω κάνει ο ίδιος).
Ειδικότερα για τη Μορφολογία η δημιουργικότητα είναι προφανέστερη μια και το μάθημα αυτό έχει να κάνει με τη Σύνθεση, δηλαδή την Αρχιτεκτονική, που είναι η αδελφή Τέχνη της Μουσικής. Αν λοιπόν "δεν τό 'χεις" να θες να χτίζεις δεν βλέπεις το Οικοδόμημα, βλέπεις μόνο λάσπες, τούβλα, πέτρες, σίδερα.
Ελπίζω να σου άλλαξα λίγο την εικόνα... (προσπάθησα πάντως!)
Καθόλου. Εκλεκτικές συγγένειες.
Άκρως λυτρωτικόν και ψυχοθεραπευτικόν μην πω! ;)
Ευγνώμων...
Και να που τώρα ο jb ανακάλεσε μνήμες και πάλι. Όμορφες μνήμες. :)
κι εγώ χαίρομαι. Καλωσήρθες!
τα ονόματα που αναφέρεις είναι οι γρανιτένιοι Μεγάλιθοι της Παιδείας που, στη σκιά τους, κοιτάμε να διδαχτούμε κι εμείς οι φτωχοί κάτι απ' τη σοφία τους. Θαρρώ λοιπόν πως το πιο σπουδαίο απ' τα διδάγματα είναι το πάθος που πρέπει να οδηγεί το δάσκαλο.
Σε μια εποχή μάλιστα που η Πληροφορία πουλιέται στα ράφια των σούπερ-μάρκετ, ο ρόλος του δασκάλου οφείλει να γίνει πιο πνευματικός, χρέος του δεν είναι πια η -ενημερωτική- μετάδοση της γνώσης, αλλά η Έμπνευση, η αληθινή διαπαιδαγώγηση, η χαρά να προχωράς και να δημιουργείς. Ακούγονται πολύ ιδεαλιστικά αυτά που λέω, αλλά σε διαβεβαιώ είναι η πραγματικότητα, η απόδειξη είναι ότι το "σύστημα" αυτό ακριβώς φοβάται κι αυτό προσπαθεί να αποσοβήσει. Γι αυτό και αφαιρεί από τους εκπαιδευτικούς όλο και πιο πολύ τον παιδαγωγικό τους ρόλο, μετατρέποντάς τους σιγά-σιγά σε ένα είδος CD-ROM, μέχρι να τους αντικαταστήσει με τα πραγματικά. Να κάνουν ερωτήσεις και να ελέγχουν τις απαντήσεις. Σωστό-Κερδίσατε-Προχωρήστε στην επόμενη πίστα του παιχνιδιού / Λάθος-Λυπάμαι-Game over...
Δεν το θέλουμε αυτό και δεν θ' αφήσουμε να γίνει. Τα παιδιά μας δεν είναι επαναφορτιζόμενα γκατζετάκια, έχουν σάρκα και αίμα και μυαλό. Ούτε είναι οι τυφλοί και κουφοί καταστροφείς όπως επίσης θα τους ήθελαν. Είναι οι αυριανοί ηγέτες της Κοινωνίας μας κι οι Επαναστάσεις τους θα είναι θεωρητικά και Συναισθηματικά τεκμηριωμένες.
Σου αφιερώνω ένα αγαπημένο μου ποίημα, που μεταφράζοντάς το συγκινήθηκα πολύ, αναλογιζόμενη πόσα έχουν περάσει οι δάσκαλοι του κόσμου, σε εποχές και συνθήκες πολύ δύσκολες, παλεύοντας με σφιγμένα δόντια ενάντια σε Θεούς και Δαίμονες για να διαφυλάξουν την αγνότητα της εύθραυστης παιδικής ψυχής, χωρίς βάρβαρες πειθαρχίες και σκληρά μέσα που τόσες ψυχούλες ρημάξανε. Ομολογώ πως δεν με έχουν εμπνεύσει πολλοί σύγχρονοί μου εκπαιδευτικοί για τέτοιες αφιερώσεις.
Με την πεποίθηση δε, ότι δεν θα εκλάβεις ως κενότητα και ματαιοδοξία την επισύναψη των συνδέσμων που σου γράφω από κάτω, θα χαρώ να δεις στο μπλογκ της τάξης μου, την ανάρτηση Η δασκάλα της υπαίθρου και στην ανάρτηση της Προσευχής της Δασκαλας, δες αν θες το βιντεάκι. Θα διαπιστώσεις ότι η αγωνία του δασκάλου καλά κρατεί... κι αυτό είναι παρηγοριά για τα παιδιά του κόσμου.
Η προσευχή της δασκάλας
Κύριε! Εσύ που δίδαξες, συγχώρα με που διδάσκω·
που φέρω το όνομα της δασκάλας,
που Εσύ έφερες όταν ήσουν στη Γη.
Δώσε μου την μοναδική αγάπη για το σχολειό μου·
που ούτε το κάψιμο της ομορφιάς να είναι ικανό
να κλέψει την τρυφεράδα μου απ' όλες τις στιγμές.
Δάσκαλε, κάνε ακατάπαυστο τον ενθουσιασμό μου
και περαστική την απογοήτευση.
Βγάλε από μέσα μου αυτό τον ακάθαρτο πόθο
για δικαιοσύνη που εξακολουθεί να με ταράζει,
το γελοίο απομεινάρι της διαμαρτυρίας
που βγαίνει από μέσα μου όταν με πληγώνουν.
Να μην πονάει η αγνόηση και να μην θλίβομαι
για την λήθη αυτών που μας δίδαξαν.
Κάνε με να είμαι πιο μάνα από τις μάνες,
για να μπορέσω ν' αγαπήσω
και να υπερασπίσω όπως αυτές,
αυτό που δεν είναι σάρκα της σάρκας μου.
Βόηθά με να πετύχω να κάνω για καθένα
απ' τα παιδιά μου τον στίχο μου τέλειο
και να σου αφήσω αυτή την άφωνη,
την πιο δυνατή μου μελωδία,
για όταν τα χείλη μου δεν θα τραγουδούν πια.
Δείξε μου τη δύναμη του Ευαγγελίου σου έγκαιρα,
για να μην εγκαταλείψω τη μάχη της κάθε μέρας
και της κάθε ώρας γι αυτό.
Βάλε στο δημοκρατικό σχολειό μου,
τη λάμψη που σκορπίζεται
από το τρέξιμο των ξυπόλυτων παιδιών.
Κάνε με δυνατή,
ακόμα και στη γυναικεία αδυναμία μου
και στη γυναικεία φτώχεια μου·
κάνε με αδιάφορη για ότι μπορεί
να μην είναι αγνό,
για κάθε πίεση που δεν είναι
της θερμής θέλησής σου στη ζωή μου.
Φίλε, συντρόφεψέ με! Στήριξέ με!
Πολλές φορές δεν θα έχω άλλο
από Σένα στο πλευρό μου.
Όταν το δίδαγμά μου θα είναι πιο αγνό
και πιο θερμή η αλήθεια μου,
θα παραμείνω χωρίς τα εγκόσμια·
αλλά Εσύ τότε θα με κυβερνήσεις
ενάντια στην καρδιά σου,
που γνώρισε αρκετά
τη μοναξιά και την αδυναμία.
Δεν θ' αναζητήσω παρά
στη ματιά σου τη γλυκύτητα της αποδοχής.
Δώσε μου απλότητα και βάθος·
λύτρωσέ με απ' το να είμαι
περίπλοκη ή κοινότυπη στο καθημερινό μου μάθημα.
Δώσε μου δύναμη να υψώσω τα μάτια
πάνω από το στήθος μου με τις πληγές,
μπαίνοντας κάθε πρωί στο σχολειό μου.
Να μη φέρνω στην έδρα μου τις υλικές μου ανησυχίες,
τις καθημερινές μικροαστικές θλίψεις μου.
Ελάφρυνε το χέρι μου στην τιμωρία
κι απάλυνέ το, ακόμα πιο πολύ στο χάδι.
Να μαλώνω με πόνο,
να ξέρω ότι έχω διορθώσει αγαπώντας!
Κάνε να γεμίσει με πνεύμα
το χτισμένο με τούβλα σχολειό μου.
Να τυλιχτεί με τη λάμψη του ενθουσιασμού μου
η φτωχή του αυλή, η γυμνή του αίθουσα.
Η καρδιά μου να είναι η κολώνα του
και η αγνή μου θέληση πιο δυνατή
από τις κολώνες και το χρυσάφι
των πλούσιων σχολείων.
Και, τέλος, θύμιζέ μου
από την ωχρότητα του καμβά του Velazquez,
ότι το να διδάσκεις
και ν' αγαπάς παράφορα στη Γη
είναι να φτάνεις με τη λόγχη του Λογγίνου
στην καυτή πλευρά του έρωτα.
Gabriela Mistral
αν η ανταμοιβή σου είναι τα δάκρυά μου διαβάζοντας αυτό που μού 'στειλες, πλούσια άνταμείφτηκες. Σ' ευγνωμονώ.
2) Μισώ την καθηγήτρια των κρουστών μου που με έκανε να τα αγαπήσω και τώρα ψάχνω και δε βρίσκω χρόνο για να τα συνεχίσω, οπότε στενοχωριέμαι και ασφυκτιώ. Τα αυτά και για την καθηγήτρια του πιάνου.
3) Μισώ επίσης τις δύο λατρεμένες μου πρώην φιλολόγους και νυν φίλες, την καθηγήτρια χορού μου, την καθηγήτρια φωτογραφίας, κινηματογράφου, τα ανεπανάληπτα βιβλία της κλασικής λογοτεχνίας, τις παλιές καλές ταινίες, τα ταξίδια, την ιστορία τέχνης, τις καλές διαφημίσεις και γενικότερα ό,τι με κάνει να θέλω να ασχοληθώ σαν τρελός=να ψάξω να βρω χρόνο=να μονάσω, διότι χρόνος...ούτε για δείγμα!
και....4) Μαριάννα... πάλι την πέφτεις στα φιλότεχνα αρσενικά;
:)
Στις περσόνες σουπουρού, δεν υπάρχουν αρσενικά και θηλυκά. Υπάρχουν περσόνες απλά. Και όποιος κάνει το σφάλμα να το δει αλλιώς, την έχει πατήσει.
Όσο για το: «την πέφτεις», πολύ μπρουτάλ έκφραση και απαράδεκτη αισθητικά.
Όμως, το γαρ πολύ της νιότης του γεννά παραφροσύνη.
Ας προσέχαμε... ;)