artion

"Κύριοι αστοί ατομικιστές, πρέπει να σας πούμε πως οι λόγοι σας για απόλυτη ελευθερία, είναι απλώς υποκρισία. Σε μια κοινωνία που στηρίζεται στην εξουσία του χρήματος, σε μια κοινωνία που οι μάζες των εργαζομένων δυστυχούν ενώ μια χούφτα ζάμπλουτων ζουν σαν κηφήνες, δεν μπορεί να υπάρχει πραγματική ελευθερία. Είστε ελεύθερος απέναντι στον αστό εκδότη σας κύριε συγγραφέα; Απέναντι στο αστικό σας κοινό που σας ζητάει πορνογραφήματα σε πλαίσια και σε εικόνες, που ζητάει την πορνεία με τη μορφή "συμπλήρωσης" της "ιερής" τέχνης της κοινής; Μα αυτή η απόλυτη ελευθερία είναι ή αστική ή αναρχική φράση (γιατί σαν κοσμοθεωρία, ο αναρχισμός είναι αστισμός γυρισμένος από την ανάποδη). Να ζεις μέσα στην κοινωνία και να είσαι ελεύθερος απέναντι στην κοινωνία, δεν γίνεται. Η ελευθερία του αστού συγγραφέα, του καλλιτέχνη, του ηθοποιού, είναι εξάρτηση από το πορτοφόλι, από την εξαγορά, από τη συντήρηση, μόνο που η εξάρτηση αυτή είναι συγκαλυμμένη (ή σκεπάζεται υποκριτικά)

Τα ΔΕΝΔΡΑ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ είναι μια σειρά από περίπου είκοσι σχέδια σε χαρτί, διαφορετικών διαστάσεων και μικτής τεχνικής (κάρβουνο, μολύβι και ξηρό παστέλ) του αγαπημένου φίλου ΧΡΗΣΤΟΥ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΗ. Πρόκειται για ανησυχητικές εικόνες νεκρών, άρρωστων ή πληγωμένων δένδρων, δένδρων που είναι ανυπεράσπιστα μπροστά στην καταστροφική μανία του ανθρώπου. Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΗΣ γεννήθηκε το 1956. Από το 1976 ζει και εργάζεται στο Βέλγιο. Σπούδασε Ζωγραφική και Χαρακτική στη Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών της Πόλεως των Βρυξελλών (1976-1985). Σαν ιδρυτικό μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας ΣΥΝ (Αθήνα 1979-1985)συμμετείχε σε πολλές εκθέσεις στην Ελλάδα, το Βέλγιο, τη Γαλλία και τη Γερμανία. Είναι επίσης ιδρυτικό μέλος της ομάδας ΝΕΟΝ (Βρυξέλλες 1980-1988). Μεταξύ 1981 και 2008 έχει κάνει επτά προσωπικές εκθέσεις (στις Βρυξέλλες και στην Αθήνα) και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις. Από το 1985 είναι καθηγητής Ζωγραφικής στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Watermael-Boitsfort. ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΛΩΜΕΝΑ, Τ

Ένα κείμενο της αγαπητής φίλης Περσεφόνης Τσιμάκη , εκπαιδευτικού, υπεύθυνης του Κέντρου Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Καρπενησίου. Με την ίδια αγάπη που γράφει, ταξιδεύει και τα σχολεία μας στο μεγαλειώδες Ευρυτανικό Περιβάλλον. Με την ίδια πίστη που μιλάει σε μικρούς και μεγάλους για το ph των ποταμών μιλάει και για το χορό των νεράιδων στο δάσος. Όποιος δεν περπάτησε στα δασωμένα βουνά της Ευρυτανίας, στα ποτάμια και στις πηγές της, δεν έχει δει το τελευταίο οχυρό της Ελληνικής Φύσης. Όποιος τό 'κανε χωρίς τη Φώνη, το είδε μισό... Στο μεταίχμιο του τέλους του 20ου και στις αρχές του 21ου αιώνα, όλη η ζωή μας –οικονομική, πολιτική, κοινωνική, προσωπική- φαίνεται να μετεωρίζεται μέσα σε χάος, αταξία, απουσία νοήματος, αποκομμένη από το παρελθόν και δίχως σύνδεση με το μέλλον. Ό,τι γνωρίζαμε μέχρι τώρα, τα σταθερά σημεία στα οποία ακουμπούσαμε, τα δεδομένα σύμφωνα με οποία σχεδιάζαμε το μέλλον το δικό μας, των παιδιών μας, της οικογένειάς μας ανατρέπονται πολύ γρήγορα, χωρίς να μπαίν

Ο Leon Uris, είναι ο αμερικανοεβραίος συγγραφέας (“Topaz”, “Exodus”), που το 1960 έφτιαξε μαζί με τον Χαρισιάδη το “Exodus Revisited”. Λέω «έφτιαξε» και όχι «έγραψε» γιατί στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα φωτογραφικό άλμπουμ όπου ο ρόλος του Uris περιορίζεται στις λεζάντες και στα σχόλια των εικόνων. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1960 μετά από ένα οδοιπορικό των δύο συνεργατών στο νεότευκτο τότε κράτος του Ισραήλ, με σκοπό να καταγραφεί η ιστορία, η σύγχρονη πραγματικότητα αλλά και το όραμα ενός λαού για το μέλλον. Το ενδιαφέρον αυτού του βιβλίου -που δεν έχει πάψει να κυκλοφορεί- είναι πως μπορεί κανείς να δει μέσα από τις σελίδες του πως εξελίχθηκαν μετά από μισόν αιώνα όλα αυτά που περιγράφει εν τη γενέσει τους. Παρουσιάζω την πρώτη έκδοση, με την ιδιόχειρο χαιρετισμό του Uris και την αφιέρωση του Χαρισιάδη στον θείο Νιόνιο και τη θεία Πόπη (βλ. ανάρτηση 23-1-10) Κράτησα τις πρωτότυπες λεζάντες, στα Αγγλικά, γιατί έχουν ένα πολύ ιδιαίτερο κλίμα που δεν ήθελα να το χαλάσω. Από τι

Ο Δημήτρης Χαρισιάδης γεννήθηκε στην Καβάλα το 1911. Ήταν γιος μεγαλοαστικής οικογένειας που από το 1920 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Ο Ντίμης -όπως τον έλεγαν οι φίλοι του- φοίτησε στη Λεόντειο Σχολή κι ύστερα έφυγε για να σπουδάσει χημεία στη Λωζάννη. Από το 1933 μέχρι την κήρυξη του πολέμου σχεδόν, δούλεψε σαν χημικός στο εργοστάσιο πλαστικών του πατέρα του. Με τη φωτογραφία ξεκίνησε ερασιτεχνικά σε ηλικία 16 ετών και σύντομα κέρδισε το δεύτερο βραβείο σε έναν διεθνή διαγωνισμό στη Σκωτία όπου είχε στείλει φωτογραφίες του. Από τότε αρχίζει να ασχολείται συστηματικά με τη φωτογραφία και παίρνει μέρος σε πολλούς διεθνείς διαγωνισμούς και εκθέσεις. Σαν φωτογράφος ήταν αυτοδίδακτος. Έμαθε την τέχνη μελετώντας ξενόγλωσσα βιβλία και περιοδικά. Το 1940 βρέθηκε στο Αλβανικό Μέτωπο όπου του δόθηκε η ευκαιρία να απαθανατίσει εικόνες από τον Πόλεμο και τη ζωή των στρατιωτών. Το 1942 του ανατέθηκε από τον Ερυθρό Σταυρό να καταγράψει την πείνα και τη δυστυχία του αθηναϊκού λαού, με σκοπό να ευαισθ